Het Tuinfeest...Wat een Weekend..and for once in Dutch.

For one time I am going to write this post in Dutch.

It is not that I don't want to write in English, but this topic has to do with Dutch Poetry and writing this in English looks a bit strange to me..

But just one time..I promise..the next post will be in English again..

And there is always Google Translate, if you really want to know what this is all about...

but I tell you: this weekend was just MARVELLOUS.

Wat een feest was Het Tuinfeest gisteren.

Ik ben er vandaag nog helemaal ondersteboven van.

Voor wie niet weet wat Het Tuinfeest is: Het is een Poëzie-festival georganiseerd door Theater-restaurant De Bouwkunde (bij ons om de hoek).

Het festival wordt gehouden in de tuinen rond het Klooster en de straten er rondom heen..

De afgelopen jaren waren wij altijd op vakantie in deze periode, maar nu waren we thuis en konden we het allemaal meemaken.

De afgelopen week werd er hard gewerkt..

De Banners werden opgehangen...

Lampjes werden opgehangen in de Kloostertuin...(bij ons achter)

Podia werden opgezet...

Het blote mannetje kwam te voorschijn...

Waarbij de vraag vaak gesteld wordt of hij nu wel of niet in dat glaasje plast...

Maar Heleen schreef het volgende op Facebook:

De ontwerper van het affiche meldde ons dat de naaktheid stond voor de onschuld van de dichter, de dichter laaft ons uiteraard met zijn woorden, zijn ritme, etc etc.

Er daarna een discussie volgde over lozen of niet lozen.. en Heleen het volgende schreef:

Er wordt niks geloosd, wel verlangend gekeken maar dat kan ook de verwachting voor een gloedvolle woordenvloed zijn...

En zo is het maar net....en hoop ik dat Adonis nog lang van de partij zal zijn..

Stilte bordjes lagen te wachten...

En langzaam...langzaam veranderde onze straat in een Restaurant..

Bekende mensen gingen er werken..zoals Max, de zoon van Heleen en Pieter die het festival met hulp van medewerkers en vrijwilligers zo geweldig organiseren. En iedereen -van jong tot oud die meehielp- droeg zo'n geweldig t-shirt met de print gemaakt door Eddy Varenkamp..

Bezoekers kwamen eten...

En wij bekeken het met plezier vanuit ons huis...

waar veel mensen even binnenstapten voor een praatje.

Dat gaat makkelijk als je de voordeur open hebt staan.

Waar heen te gaan??

Wat moet je zien??

Er is veel, dus je moet kiezen...

Gelukkig is er het programmaboekje...

Je leest..je kijkt...en streept wat aan..

Terwijl je vrijwel zeker weet dat alles anders gaat lopen...

Maar 1 dichter ga je zeker zien....

Onze dierbare vriend Lammert Voos (die ook nog eens de Stadsdichter van Deventer is) en zijn Saskia kwamen bij ons nog even een bakje koffie drinken voor hij het podium bestormde..

En daar prachtig voordroeg uit zijn bundels Klaai en Grensman (allemaal te koop via zijn website) en daarna een aantal gedichten in het "Grunnings" uit zijn laatste bundel:

Terloops vroeg hij nog even of ik al aan het snotteren was..(deze discussie over snotteren en tissues had plaats gevonden op Facebook)

Ik verdenk hem ervan dat dit zijn opzet was...maar ik verzekerde hem dat dat niet het geval was...Of hij daardoor teleurgesteld is weet ik tot op heden niet....

Wel was het heerlijk om hen allebei even te zien en te spreken..

Er was muziek van o.a. Katinka Polderman..o.a. haar lied Chez Nous (te vinden op YouTube). Ik heb niet alles gezien, maar wel gelachen om haar droge humor..

Thuis wat gegeten...

en gedronken...

zo makkelijk..

ik liep in en uit...

en Bram rolde een paar keer mee in zijn rolstoel.

Om 19.00 uur naar de warme theaterzaal boven. Om daar te kijken en te luisteren naar Haytham Safia, samen met de dichter Rodaan Al Galidi . Helaas zijn de foto's niet om aan te zien, maar het was prachtig en ontroerend.

Haytam, zoals altijd magistraal spelend op zijn U'd (de Arabische luit) en daarbij de prachtige, melodieuze stem van Rodaan.

Vooral mooi was zijn lange gedicht in het zangerige Arabisch..wat vertaald in het Nederlands zo kort en hard klonk.

De gedichten van Rodaan Al Galidi zijn prachtig in zijn eenvoud. Raken diep, en nadat we hem ook samen hadden gezien heb ik de prachtige bundel van hem gekocht.

Vanmorgen las ik weer een gedicht en de tranen sprongen in mijn ogen...

Wat is taal toch iets bijzonders denk ik vaak..

De kracht van taal om te raken en te laten ontroeren..

Mooi..

Taal in combinatie met muziek was ook zo goed te voelen bij het optreden -later op de avond- van mijn favoriete band NO blues, samen met Vrouwkje Tuinman, Ellen Deckwitz en Jibbe Willems.

Vooral de laatste raakte me, en ondersteund door de prachtige muziek van NO blues sprak hij dit gedicht uit:

Vier met mij het leven!

Vier met mij het leven,

laat ons lachen om de dood,

zolang er lucht is, is er adem,

zolang er troost is, is er hoop!

En leid mij juist in de bekoring

verleid mij met of zonder god

vier bot die allerlaagste lusten

word met mij zat, word met mij zot!

Laat onze voeten wervelen

tot we dansen op de lucht

op pirouetten draaien we

tot de maan en terug!

En we zingen onze stemmen

schor in onze strot

we knallen de champagne

open met een schot!

Laat ons stromen als het water,

laat ons waaien als de wind,

laat ons laaien als de vlammen,

laat ons kraaien als het kind!

Scheur je los uit al je kleren

laat al je ledematen vrij

en reik met mij naar de hemel

breng de sterren dichterbij!

Word met mij een ander, nieuw,

zoek mijn gloeiend lichaam op

laat de grond onder ons golven

laat ons bársten van genot!

Laat ons drinken tot de ochtend

haar bleke stralen op ons schijnt

en drink dan door tot ook die dag

in een nieuwe nacht verdwijnt

En dan, wanneer ik mij

kwetsbaar, naakt

naast je nestel in de slaap,

dan, wanneer mijn hart

met trage slagen slaat,

en wij nog na-

glimmen van de daad,

dan, dan weet ik dat

mijn hoop triomfeert

over de dood, omdat

ik troost gevonden heb,

gevonden in jouw schoot.

(Slotgedicht voor de TroostShow op Over 't IJ 2012)

En weer schoot ik vol...waarbij ik merkte dat ik niet de enige was...

Alles kwam deze middag en avond erg bij me naar binnen.

Zoals mijn therapeute Ike altijd zegt: je bent wat Emotioneel incontinent..

Zeker is, dat het te maken heeft met de levens-situatie van Bram en mij.

Op sommige dagen voelt alles zo kwetsbaar en broos.

Is er angst en verdriet. Maar er is ook het besef dat dit ook met het leven te maken heeft.

Ondanks het feit dat Bram elke dag het gevecht moet leveren tegen de erge vermoeidheid en de andere klachten, en dat het niet altijd eenvoudig is voor ons allebei, was deze dag goed voor ons beiden.

Ik ben erg gelukkig dat we Lammert en Rodaan samen hebben gezien, en dat we er allebei zo van genoten hebben.

Troost kan zo in taal gevonden worden...

Dit soort optredens vinden we allebei zo prachtig...(en nu moet ik weer huilen terwijl ik dit schrijf)

Het werd donkerder...

De lampjes waren aan...

En ik vroeg me af, wat de nonnen en paters -die hier in vroegere tijden woonden- er van hadden gevonden....

Na Sjoerd Kuyper als laatste te hebben gehoord in de - zo sfeervol verlichte- Kloostertuin

en gelachen te hebben om zijn ondeugende gedicht over: neuken met de vijver,

werd het om 11 uur tijd voor SPINVIS.

Geen goede foto..maar een geweldig optreden..

En dan het laatste nummer...Dit...

Bedenk daarbij een historische omgeving en enthousiast publiek en de rillingen komen vanzelf...bij mij tenminste wel.

Tegen half 2 liep ik naar huis..

Gevuld met prachtige emoties..

En omdat ik al bijna 30 jaar in Deventer woon, ook gevuld met mooie gesprekken met vrienden en bekenden. Die hun zorg uitspraken en me omhelsden, maar die me ook aan het lachen maakten met hun verhalen. Ik voelde me gedragen en gesteund.

De lampjes branden nog.. en er was een mooie maan..

En ik dacht bij mezelf: Wat woon ik toch geweldig en wat prachtig om dit mee te maken.

Dit hier is echt mijn thuis...

En wat fantastisch dat Heleen en Pieter en Joep en alle medewerkers en vrijwilligers dit organiseren zodat wij er zo van kunnen genieten. Dank daarvoor..jullie zijn Geweldig!!